Doskonałe do kąpieli

W małej łazience może być wygodną alternatywą dla wanny, w dużej – jej eleganckim i komfortowym uzupełnieniem. Wybierając ją, warto podążać za modą, ale przede wszystkim trzeba uwzględnić swoje możliwości i względy praktyczne.

Gdy nie ogranicza nas metraż

Duża łazienka daje największe pole do popisu. Można wybrać praktycznie dowolną kabinę, ustawić ją w rogu pomieszczenia, we wnęce, przy jednej ze ścian, a nawet na środku łazienki. W ofercie producentów znajdziemy różne warianty kabin narożnych, przyściennych, wolno stojących, zwykle w kilku wielkościach. Optymalny, standardowy rozmiar to 90 x 90 cm, ale wielu producentów ma w ofercie kabiny większe – na planie prostokąta, w których przynajmniej jeden bok podstawy ma 100, 120, a nawet 140 cm. Do kilkunastometrowego pomieszczenia, z którego będzie korzystać cała rodzina, można kupić taką większą kabinę z wygodnymi jedno- lub dwuskrzydłowymi drzwiami otwierającymi się na zewnątrz.

Bardzo modnym rozwiązaniem są kabiny tak zwane walk-in. Zwykle tworzą je pionowe, na stałe zamontowane tafle wydzielające strefę natrysku, ale bez ruchomego skrzydła, które zamyka i otwiera tę przestrzeń. Często są mocowane jedynie chromowanymi uchwytami do ścian, bez widocznych połączeń i elementów wzmacniających konstrukcję.

Takie rozwiązanie doskonale nadaje się do długich i stosunkowo wąskich łazienek, w których wydziela się strefę natrysku o pełnej szerokości, montując transparentną taflę prostopadle do dłuższej ściany. Są wersje umożliwiające dostęp do kabiny z jednej strony lub dwóch. Powierzchnia natrysku może być wtedy dowolnie duża.

W ofercie producentów można też znaleźć narożne modele kabin typu walk-in zbudowane z dwóch prostopadłych do siebie ścianek i wejściem z jednej strony. Można je na przykład ustawić w bezpośrednim sąsiedztwie wanny, nie trzeba wówczas budować między nimi dodatkowej ścianki.

Kiedy liczy się każdy centymetr

Jeśli w łazience jest niewiele miejsca, dobrze sprawdzi się kabina narożna – o podstawie kwadratu, prostokąta albo ćwiartki koła. Dwie ścianki takich kabin są zazwyczaj montowane na stałe do ścian łazienki. Między nimi znajdują się jedno- lub kilkuelementowe drzwi.

Gdy przed kabiną jest bardzo mało miejsca, najlepiej wybrać drzwi przesuwne, które będą się otwierały wzdłuż krawędzi ścianek, na jedną albo dwie strony. Odpowiednie będą też drzwi składane do wnętrza. Mocowane są na specjalnych zawiasach, które umożliwiają założenie skrzydeł tak, by znajdowały się możliwie blisko ściany, co zapewnia wygodne wejście do kabiny.

Jeżeli przed kabiną jest nieco wolnej przestrzeni, ale nie za wiele, można wybrać drzwi rozwieralne – dwuskrzydłowe, na których otwarcie potrzeba mniej miejsca niż na jednoskrzydłowe. Dzięki różnorodności dostępnych opcji można wybrać optymalny sposób otwierania.

Kabina do niewielkiej łazienki może mieć mniejszy rozmiar niż standardowy, na przykład 80 x 80 cm. Choć w ofercie producentów znajdziemy jeszcze mniejsze modele (na przykład 70 x 70 cm), nie warto przesadzać z minimalizowaniem, bo będzie po prostu niewygodnie, zwłaszcza potężniejszym domownikom. Taką niewielką kabinę można ewentualnie ustawić w łazience gościnnej, w której będzie używana sporadycznie.

Do nietypowej przestrzeni

Doskonałym rozwiązaniem do pomieszczeń o nieregularnym kształcie, w których trudno ulokować kabinę o standardowych wymiarach, oraz do wnętrz na poddaszach, ze skosami uniemożliwiającymi wstawienie pełnowymiarowej kabiny, jest zrobienie prysznica we wnęce. Można w tym celu wykorzystać wnękę utworzoną przez elementy konstrukcji budynku albo sztucznie ją stworzyć, dobudowując ściankę lub ścianki, które wygrodzą część pomieszczenia. Powierzchnię wnęki wystarczy wtedy wyłożyć płytkami ceramicznymi albo inną odporną na wodę okładziną i dokupić drzwi prysznicowe. Nie powinno być problemu z dobraniem odpowiedniego rozmiaru i sposobu mocowania, ponieważ oferta takich drzwi jest ogromna.

Mogą być jedno- albo dwuelementowe, przesuwne, rozwieralne mocowane do ściany bądź z dodatkową ścianką, wahadłowe, składane itd. Zwykle w ofercie producentów znajdziemy drzwi o szerokości 80, 90 i 100 cm. Jeśli chcemy zabudować szerszą wnękę, możemy zastosować zestaw składający się z drzwi i ze ścianki frontowej, których łączna szerokość może wynosić nawet 160 cm.

Lokalizacja względem pionu

Usytuowanie pionu kanalizacyjnego w łazience decyduje o tym, w którym miejscu może być zamontowana kabina prysznicowa, więc może mieć wpływ na jej wybór. Do prysznica trzeba również doprowadzić instalację wodną, ale z nią jest mniejszy kłopot, bo jej rury mają mniejszą średnicę niż kanalizacyjne i woda w nich jest tłoczona pod ciśnieniem.

Instalacja kanalizacyjna powinna być tak zaplanowana i wykonana, aby brudna woda spod prysznica mogła grawitacyjnie spływać do pionu. Podejście kanalizacyjne (rura łącząca odpływ z pionem) musi być więc ułożone z 2-procentowym spadkiem w kierunku pionu, a jego długość nie powinna być większa niż 3 m – dla rur o średnicy 0,05 m – lub 5 m, gdy średnica wynosi 0,07 m. Jeżeli chcielibyśmy umieścić kabinę w większej odległości od pionu, średnicę podejścia należałoby zwiększyć o jeden wymiar, a tym samym dodatkowo utrudnić ukrycie jej w warstwach podłogi. Zwłaszcza wtedy, gdy marzy nam się kabina bez brodzika, ustawiona bezpośrednio na posadzce.

Odpływ z prysznica wraz z syfonem muszą zmieścić się w warstwach podłogi. Możemy to zaplanować na etapie projektu domu i odpowiednio ułożyć instalacje, podczas remontu łazienki jest to trudniejsze. Jeżeli ułożenie podejścia kanalizacyjnego wiązałoby się z naruszeniem warstw podłogi, trzeba to skonsultować z konstruktorem, szczególnie gdy łazienka znajduje się na piętrze. Kiedy nie ma możliwości wkucia się w podłogę, podejście kanalizacyjne można ukryć w obudowie brodzika, który dobierzemy do kabiny prysznicowej. Brodzik można ustawić na regulowanych nóżkach, a ich wysokość tak dopasować, aby zmieściły się pod nim rura odpływowa i syfon.

Należy jednak sprawdzić, czy kabinę o wybranej przez nas wysokości uda się zamontować nad podłogą. Najwięcej jest kabin o wysokości od 195 cm do 220 cm. Standardowa wysokość pomieszczeń to 250 cm, a w łazience często robi się też sufit podwieszany (montuje się w nim oświetlenie albo przewody wentylacyjne), który może zmniejszyć tę wysokość – zależnie od konstrukcji – nawet o kilkanaście centymetrów. Do tego trzeba uwzględnić od kilkunastu do nawet 30 cm na podwyższenie brodzika. Może się okazać, że należy szukać niższej kabiny (najniższe mają 170 cm), ale oferta takich modeli jest mniejsza.

Jeżeli nie ma możliwości grawitacyjnego odprowadzenia ścieków, pozostaje zastosowanie urządzenia przepompowującego.

Materiały i konstrukcje

Drzwi i ścianki kabiny mogą być ze szkła lub z polistyrenu, zamontowane na zawiasach albo w profilach. Do produkcji elementów kabin prysznicowych stosuje się szkło bezpieczne, czyli hartowane, które w razie stłuczenia rozpada się na drobne kawałeczki o nieostrych krawędziach; do takich na planie ćwiartki koła, półkola lub owalnych – dodatkowo – gięte.

Ścianki i drzwi z przezroczystego szkła trudno utrzymać w czystości. Aby to było łatwiejsze, można wybrać takie, w których tafle pokryte są powłoką zabezpieczającą przed osadzaniem się kamienia i brudu. Powłoka zwiększa gładkość ścianek, dzięki czemu krople wody szybciej z nich spływają i nie tworzy się brzydko wyglądający osad.

W kabinach, których drzwi nie opierają się na profilach, lecz są zamocowane na zawiasach, tafle muszą być wyjątkowo sztywne i wytrzymałe, bo to one stanowią konstrukcję kabiny. Zwykle są więc wykonane ze szkła. Tafle tworzące nieruchome ścianki powinny mieć grubość 6-8 mm, przeznaczone na drzwi mogą być trochę cieńsze (4-6 mm), aby nie były zbyt ciężkie. W kabinach z profilami szkło może mieć mniejszą grubość – około 3 mm.

Najbardziej efektowne, jednak też zwykle najdroższe, są kabiny zbudowane z tafli grubego szkła przytwierdzonych punktowo do ścian. Jeśli mają drzwi, to są one mocowane na zawiasach do nieruchomych ścianek kabiny. Zawiasy muszą być bardzo wytrzymałe, bo to one utrzymują ciężar szklanych elementów. Wykonuje się je więc z mosiądzu, wykańcza matowym lub połyskliwym chromem. Mają zwykle nowoczesną, minimalistyczną formę.

Kabiny typu walk-in, a także te mocowane tylko jednym bokiem do ściany często mają też wsporniki, które z jednej strony przytrzymują taflę szkła, a z drugiej – są zamocowane do ściany pomieszczenia. Dzięki temu konstrukcja jest bardziej sztywna i stabilna.

Tafle ze szkła albo z polistyrenu mogą też być umieszczone w profilach aluminiowych lub – tańszych – z tworzywa, wąskich i delikatnych bądź szerokich i masywnych. Aluminiowe są pokryte lakierem proszkowym albo pomalowane farbą epoksydowo-proszkową. Dawniej najczęściej były białe, teraz częściej są pokryte chromem z wykończeniem matowym bądź błyszczącym.

W niektórych kabinach każdy z elementów jest umieszczony w osobnym profilu, w innych – rama konstrukcyjna otacza kabinę po obrysie, a między ściankami stałymi i drzwiami nie ma pionowych profili.