Podłoga gładka jak lustro
Posadzki z żywicy
Do salonu i do garażu, dla alergików i na ogrzewanie podłogowe, na stare posadzki i bezpośrednio na wylewkę betonową. Wytrzymała powłoka bez łączeń i... cała masa możliwości dekoracyjnych. Masa żywiczna oczywiście.
Jeszcze do niedawna kojarzone głównie z halami produkcyjnymi oraz miejscami użyteczności publicznej, dziś zawitały „pod strzechy”. Wylewki na bazie żywic epoksydowych i poliuretanowych to nowoczesny sposób wykończenia podłóg – łączą wysokie parametry techniczne z walorami estetycznymi.
Niewątpliwym atutem jest możliwość uzyskania jednolitej płaszczyzny posadzki bez połączeń, które utrudniają utrzymanie podłogi w czystości. Jest to również trwała posadzka, odpowiednio wykonana będzie dobrze wyglądała przez lata.
Projektanci dostrzegli w nich potencjał aranżacyjny – podłogę z żywicy epoksydowej można dopasować wzorniczo do każdego wnętrza, a brak połączeń daje wnętrzom nowoczesny sznyt. Można ją też łączyć z innymi materiałami, co czasami jest bardzo korzystne, na przykład podczas remontów.
Twarda sztuka
Posadzka żywiczna jest twarda, a co za tym idzie – odporna na ścieranie i uderzenia. Nie szkodzą jej substancje chemiczne używane w gospodarstwie domowym, takie jak niektóre kwasy, alkohol, benzyna i olej mineralny. Trudnopalność i odporność na bardzo wysokie temperatury sprawia, że jest również materiałem bezpiecznym.
Dzięki właściwościom elektrostatycznym wylewki z żywic nie przyciągają kurzu ani innych zanieczyszczeń. Można też stosować je w pomieszczeniach wilgotnych, ponieważ woda nie wnika w ich strukturę. Żywica ma niską kurczliwość podczas wysychania, dzięki czemu wylana posadzka nie zmienia swojej objętości.
Masę żywiczną można też wzbogacać dodatkami: na przykład włókno szklane zwiększy jej wytrzymałość mechaniczną, a piasek kwarcowy sprawi, że posadzka będzie antypoślizgowa.
Ze względu na wszystkie te cechy posadzki żywiczne od lat są stosowane w laboratoriach, na parkingach, w halach produkcyjnych, a także w garażach podziemnych i pomieszczeniach technicznych w budownictwie wielorodzinnym. Coraz częściej znajdują też zastosowanie w budownictwie indywidualnym.
Garaż, schody, kotłownia, balkon...
W domach jednorodzinnych posadzki żywiczne najczęściej stosuje się w garażach. Dzięki podwyższonej odporności chemicznej posadzka taka zabezpiecza beton przed działaniem wody, substancji chemicznych oraz olejów, paliw i smarów. Stosuje się tu jednak wykończenia o mniejszej chropowatości niż na parkingach wielostanowiskowych, żeby posadzka była łatwiejsza do utrzymania w czystości.
Innym miejscem, gdzie sprawdzi się posadzka z żywicy, są pomieszczenia techniczne, a więc piwnice, kotłownie, pralnie. Tu także ważna jest łatwość czyszczenia i odporność na wodę i środki chemiczne.
Na balkonach, tarasach i schodach wybór żywicy pozwala uzyskać antypoślizgowe powierzchnie, szczególnie przydatne w tych miejscach dzięki zastosowaniu w systemie żywicznym warstwy przesypanej piaskiem kwarcowym.
Na salonach
W pomieszczeniach mieszkalnych, takich jak salony, kuchnie, korytarze, żywice dają dużo możliwości dekoracyjnych. Przede wszystkim można dzięki nim uzyskać jednolitą, bezspoinową powierzchnię. Takie rozwiązanie idealnie wpisuje się w nowoczesną stylistykę wnętrz. Daje wrażenie przestronności, optycznie powiększa wnętrze, ułatwia utrzymanie czystości.
Żywica jest dostępna we wszystkich kolorach, co umożliwia dopasowanie posadzki do różnych rozwiązań stylistycznych. Nietypowe efekty dekoracyjne powstają przez zatapianie w niej drobnych elementów. Mogą to być płatki dekoracyjne (tzw. chipsy dekoracyjne), barwne piaski, dodatki nadające efekt metaliczny (na przykład srebra lub brązu), drobne kamyki czy brokat. Można też uzyskać efekt 3D, zatapiając w posadzce obraz lub zdjęcie.
Na stare posadzki i inne podłoże
Posadzki żywiczne można nakładać na różne podłoża – nie tylko beton, lecz także kamień, metale, płytki ceramiczne, płyty wiórowe, a także drewno. Daje to nowe możliwości aranżacyjne podczas remontu. Gdy bezbarwną żywicą pokryje się płyty wiórowe, kamień czy płytki – materiały te nadal będą doskonale widoczne, ale żywiczna powłoka zapewni im jeszcze większą odporność oraz połysk. Choć żywicą można pokrywać również drewno, to jednak na takiej posadzce może dojść do pęknięć. Parkiet czy deski pracują bowiem nawet po pokryciu ich utwardzającą je żywicą.
Na ogrzewanie podłogowe
Posadzki żywiczne współpracują dobrze z ogrzewaniem podłogowym. Trzeba tylko pamiętać, by pierwszy raz po okresie letnim nagrzewać posadzkę powoli, nie doprowadzając do zbyt gwałtownych skoków temperatury podłogi. Jego skutkiem może być pękanie żywicy i odspajanie się jej od podłoża.
Zalety posadzki z żywicy
- Odporna na uszkodzenia mechaniczne – a więc nie są jej straszne upadki przedmiotów z dużej wysokości, zarysowania i obciążenie nawet kilkuset kilogramów (przy odpowiednim wzmocnieniu).
- Antypoślizgowa – zapewnia to bezpieczeństwo użytkownikom.
- Antyelektrostatyczna – nie przyciąga pyłków, sierści zwierzęcej czy kurzu, co jest istotne nie tylko dla alergików.
- Bezspinowa – nie przepuszcza wilgoci i nie gromadzi zabrudzeń w fugach.
- Niepalna, wodo- i chemoodporna.
- Odpowiednia na ogrzewanie podłogowe – nie zmienia koloru, łatwa w barwieniu.
- Odporna na promienie UV (poliuretanowa) i temperaturę z przedziału od –20 do 80oC.
Jaka żywica
Posadzkę żywiczną można wykonać z różnego rodzaju preparatów żywicznych. W pomieszczeniach mieszkalnych stosuje się najczęściej żywice epoksydowe i poliuretanowe.
Żywica epoksydowa to ogólny termin. Kryją się pod nim różnorodne syntetyczne materiały polimerowe, jedno- lub dwuskładnikowe. Ich skład zależy od przeznaczenia. Są to związki chemoutwardzalne, tworzące w wyniku reakcji sieciowania zachodzącej z udziałem ugrupowań epoksydowych nietopliwe, nierozpuszczalne i nienasiąkliwe tworzywa sztuczne. Żywica epoksydowa ma bardzo wysoką wytrzymałość mechaniczną oraz chemiczną, dlatego stosuje się ją powszechnie w budownictwie: do trwałego zabezpieczania podłoży betonowych, elementów drewnianych, drewnopochodnych, metalowych i innych, do systemów kotwienia chemicznego, uszczelnienia, ale przede wszystkim jako podłogi i posadzki. Trzeba jednak pamiętać, że ten materiał nie jest odporny na promieniowanie UV, więc zwykle wykorzystuje się go we wnętrzach. Żeby po jakimś czasie żywica nie zżółkła (zwłaszcza w pobliżu dużego przeszklenia), posadzkę pokrywa się warstwą lakieru.
Żywica poliuretanowa jest bardziej elastyczna niż epoksydowa, dzięki czemu posadzka ma mniejszą podatność na pęknięcia i zarysowania. Ma też znacznie większą odporność na promieniowanie UV, dlatego posadzki poliuretanowe są polecane na powierzchnie zewnętrzne, a także do pomieszczeń intensywnie użytkowanych. Taki materiał nawet po wielu latach eksploatacji zachowuje nieskazitelny wygląd.
Posadzki epoksydowe i poliuretanowe różnią się także ceną. Te drugie są nawet kilkaset złotych droższe ze względu na materiał i robociznę. Ile kosztuje podłoga z żywicy? Znacznie więcej niż panele czy płytki. Średni koszt wykonania żywicznej posadzki epoksydowej 3D wynosi 200–500 zł/m2 (w zależności od regionu, zastosowanych rozwiązań, barwników itd.). W przypadku posadzki poliuretanowej koszty zaczynają się od 250 zł/m2 wzwyż.
Wojciech Tatara, kierownik produktu – WEBER Systemy podłogowe
Jak dobrać produkt do pomieszczenia?
Odpowiednie dobranie rodzaju posadzki żywicznej do miejsca przeznaczenia i warunków użytkowania gwarantuje trwałość i ładny wygląd zastosowanego rozwiązania. Posadzki i powłoki żywiczne są stosowane w systemach, na które składają się najczęściej dwa-trzy produkty (grunt, warstwa zasadnicza i zamykająca).
Garaże – tu sprawdzą się posadzki epoksydowe lub poliuretanowe, barwione w masie, wykonywane w systemie z suszonym piaskiem kwarcowym, który nadaje odporność na poślizg.
Pomieszczenia techniczne – w pomieszczeniach piwnicznych, szczególnie w przypadku remontu, gdy inwestor nie ma pewności co do warunków gruntowych i odpowiednio wykonanej hydroizolacji budynku, lepiej sprawdzą się żywice dyspersyjne, będące wodną dyspersją żywicy epoksydowej – ze względu na większą paroprzepuszczalność powłoki.
W magazynach i obiektach przemysłowych żywice są stosowane głównie jako tak zwana wylewka epoksydowa lub poliuretanowa, pozwalająca na uzyskanie bardzo gładkiej, barwnej powierzchni.
W pomieszczeniach użyteczności publicznej, gdzie zależy nam na estetyce, można zastosować barwioną żywicę przesypaną chipsami dekoracyjnymi lub barwionym piaskiem kwarcowym. Cały system zamykany jest transparentną powłoką żywiczną.
Na zewnątrz budynków – na tarasach lub balkonach stosuje się posadzki żywiczne, zwłaszcza zamknięte powłoką poliuretanową odporną na promieniowanie UV – posadzka żywiczna powinna w tym przypadku być wykonana z antypoślizgową fakturą powierzchni. Ciekawym rozwiązaniem jest posadzka typu kamienny dywan, wykonywana z kruszywa naturalnego 1-4 lub 2-8 cm, gdzie spoiwem jest najczęściej żywica poliuretanowa. Można uzyskać system drenażowy z bardzo ciekawym i dekoracyjnych wyglądem powierzchni.
Podłogi w 3D
Jednym z ciekawszych trendów wnętrzarskich są podłogi 3D. Dzięki nim można uzyskać spektakularne efekty wizualne i wrażenie głębi. Posadzki żywiczne 3D chętnie wykonywano w przestrzeniach biznesowych. W domach prywatnych pozwalają na stworzenie różnorodnych, indywidualnych wzorów: imitacji wody, morskich fal, piasku, a także kolorowej mozaiki, motywów roślinnych i geometrycznych. Do wyboru są klasyczne pigmenty RAL (czerwony, niebieski, zielony itd.) oraz barwniki metaliczne, brokatowe lub perłowe.
Nie tylko posadzki – blaty kuchenne z żywicy
Żywice w połączeniu z drewnem sprawdzają się jako materiał na blaty kuchenne. Przezroczysta lub barwiona żywica wnika w szczeliny i zagłębienia, dając efekt szkła, bursztynu, wody itd. Blat żywiczny jest odporny na uszkodzenia mechaniczne. Nie widać na nim rys, przebarwień, zacieków czy plam. Jest to szczególnie ważne w kuchni, gdzie narzędzia kuchenne, naczynia i sztućce często mogą powodować uszkodzenia powierzchni. Materiał ten nie wchodzi też w reakcje z domową chemią, preparatami myjącymi czy środkami antystatycznymi. Jest odporny na wilgoć, co oznacza, że nie będzie niszczył się w wyniku kontaktu z wodą, parą czy wilgocią związaną z gotowaniem.
Na żywiczne blaty kuchenne najczęściej stosuje są najwyższej jakości żywice epoksydowe ze stabilizatorem światła HALS oraz specjalnym blokerem UV, a dodatkowo stosuje się specjalne barwniki. Dzięki połączeniu tych żywic z pigmentami powierzchnie te zachwycają głębią koloru i nie matowieją pod wpływem działania światła słonecznego.
Żywice syntetyczne można dowolnie kształtować i projektować z nich blaty w różnych rozmiarach: zarówno kilkucentymetrowe przezroczyste odlewy, jak i głębsze formy, osiągające głębokość do 10 cm. Szybko zastygająca masa nadaje się do tworzenia krótkich i długich blatów kuchennych, stołów i stolików. Łatwość czyszczenia to zdecydowanie jedna z ważniejszych rzeczy dla użytkownika. Wystarczy przetrzeć je wilgotną ściereczką, by usunąć zabrudzenia i ewentualne plamy – nawet te z oleju.
Podłoże pod żywicę
Posadzka żywiczna wymaga trwałego i mocnego podłoża. Gdy jest to podkład betonowy lub cementowy, ważna jest jego ocena pod kątem twardości i wytrzymałości mechanicznej. Ze względu na małą grubość posadzki (0,5 mm – cienkowarstwowa, 2-4 mm – grubowarstwowa) istotne jest, by podłoże było idealnie gładkie i wypoziomowane. Jeśli na powierzchni są nierówności, trzeba je zeszlifować albo położyć warstwę wyrównawczą z cementowej zaprawy samopoziomującej. Położenie żywicy na wylewce anhydrytowej z gipsem lub jego dodatkiem grozi odspojeniem się powłoki od podłoża. Trzeba też wypełnić wszelkie rysy i pęknięcia.
Warstwa po warstwie
Ze względu na wymaganą precyzję wykonanie posadzki z żywicy powinno się powierzyć profesjonalnej firmie z odpowiednimi narzędziami oraz dużym doświadczeniem. Przy nakładaniu warstw żywicy bardzo ważna jest staranność, gdyż gładka powierzchnia uwypukli wszystkie niedoskonałości. Fachowość jest tu więc kluczowa, po zastygnięciu żywicy ewentualne poprawki nie będą już możliwe.
Zależnie od stanu podłoża i zaplanowanego efektu nakłada się dwie–trzy warstwy gruntujące, a następnie dwie–trzy nawierzchniowe. Jedna warstwa ma grubość około 0,5 mm, a nawierzchniowe mogą być nieco grubsze. W przypadku żywicy bardzo duże znaczenie mają przerwy technologiczne. Między układaniem kolejnych warstw – ze względu na schnięcie i utwardzanie się żywicy – musi minąć od 24 do 48 godz. Czas ten jest zależny od temperatury i poziomu wilgotności w pomieszczeniu. Dopiero po dokładnym, całkowitym wyschnięciu jednej warstwy można nakładać kolejną. Dlatego niezależnie od wielkości powierzchni, cykl realizacji posadzki jest taki sam i trwa pięć–sześć dób, ponieważ poszczególne warstwy układa się w kolejne dni.
Po ułożeniu posadzki z żywicy warto tę epoksydową pokryć lakierem. Żywice poliuretanowe nie wymagają lakierowania.
Konieczność robienia długich przerw technologicznych może znacząco wpływać na koszt robocizny. Będzie on z pewnością niższy w przeliczeniu na metr kwadratowy, gdy zlecimy ekipie fachowców pokrycie żywicą dużej powierzchni, na przykład całego parteru, niż gdy ograniczymy się do jednego pomieszczenia.
Utwardzona już żywica jest całkowicie bezpieczna dla zdrowia. Jednak podczas jej nakładania zaleca się używanie odzieży ochronnej oraz maseczek, ponieważ opary lub pył powstały podczas szlifowania mogą drażnić układ oddechowy.
Posadzka żywiczna we wnętrzu
Przed położeniem każdej z warstw posadzki warto termometrem na podczerwień zmierzyć temperaturę podkładu. Im niższa, tym wolniej przebiegają procesy chemiczne
fot. Andrzej Szandomirski
Najpierw nanosi się żywicę podkładową. Preparat rozprowadza się raklą - szczotką ze sprężystą taśmą gumową, metalową lub z tworzywa sztucznego - zostawiając na powierzchni bardzo cieniutką warstwę
fot. Andrzej Szandomirski
Warstwę gruntu rozwałkowuje się dwukrotnie w przeciwległych kierunkach miękką szczotką. Wykonawcy chodzą w butach na kolcach, każda warstwa musi więc być w pełni utwardzona, żeby jej nie porysować
fot. Andrzej Szandomirski
Żeby zwiększyć przyczepność żywicy nawierzchniowej i wyrównać powierzchnię gruntu, posypuje się go mączką kwarcową. Dzięki temu nie trzeba go szlifować przed nakładaniem kolejnej warstwy
fot. Andrzej Szandomirski
Nawierzchniowa żywica epoksydowa jest twardsza niż preparat gruntujący. Aby z ciemnego preparatu uzyskać jasnoszarą, prawie białą posadzkę, zasypano go grubą warstwą piasku kwarcowego
fot. Andrzej Szandomirski
Po wyschnięciu i stwardnieniu żywicy zgarnia się nadmiar piasku i posadzkę zamiata do czysta. Żeby wyrównać jej powierzchnię i zwiększyć przyczepność kolejnej warstwy nawierzchniowej, szlifuje się ją tarczą o bardzo drobnym uziarnieniu
fot. Andrzej Szandomirski
Ponieważ epoksydy są wrażliwe na promieniowanie UV, warstwę nawierzchniową pokrywa się lakierem. Tu zastosowano lakier poliuretanowy o matowym wykończeniu
fot. Andrzej Szandomirski
W stwardniałej posadzce trzeba odtworzyć dylatacje z podkładu. Nacięcie powinno mieć 5 mm szerokości i około 1 cm głębokości. Żeby linia cięcia była prosta, bruzdownicę prowadzono wzdłuż łaty
fot. Andrzej SzandomirskiUkładanie żywicy na balkonie
Po wyrównaniu i oczyszczeniu podłoża połączenia płyty balkonowej ze ścianą należy wypełnić trwale elastycznym uszczelniaczem poliuretanowym
fot. Weber
Gruntowanie podłoża zaczyna się od miejsc trudno dostępnych, czyli pasa na dolnej części ściany, obróbek blacharskich, załomów i krawędzi. Preparat nanosi się tu pędzlem
fot. Weber
Następnie wałkiem gruntuje się większe powierzchnie poziome. Do wyznaczenia granic nakładania preparatu warto wykorzystać samoprzylepną taśmę ochronną
fot. Weber
Przed nakładaniem żywicy zagruntowaną powierzchnię trzeba odkurzyć i w razie konieczności odtłuścić acetonem. Należy też przykleić taśmy ochronne, które zrywa się od razu po naniesieniu powłoki
fot. Weber
Na zewnątrz stosuje się preparaty poliuretanowe - płynne membrany - odporne na promieniowanie UV. Najpierw nanosi się wysoce elastyczną membranę hydroizolacyjną
fot. Weber
Drugą warstwę nakłada się po całkowitym wyschnięciu wcześniej naniesionego preparatu, najlepiej następnego dnia. Podobnie jak pierwszą warstwę - w trudno dostępnych miejscach pędzlem, na dużych powierzchniach wałkiem.
fot. Weber
Bezpośrednio po nałożeniu drugiej warstwy robi się posypkę z piasku kwarcowego, barwionego piasku kwarcowego lub płatków dekoracyjnych
fot. Weber
Po wyschnięciu drugiej warstwy membrany, najlepiej następnego dnia, zbiera się nadmiar piasku. Nadaje się on do ponownego wykorzystania
fot. WeberJak układać posadzki żywiczne. Wskazówki wykonawcze
Podczas wykonywania posadzek żywicznych należy zwrócić uwagę na klika czynników:
- podłoże musi być mocne, nośne i twarde; zalecane jest, aby wytrzymałość na ściskanie betonu była równa lub wyższa niż 25 N/mm²;
- podłoże powinno być suche, w przypadku aplikacji w warunkach niskich temperatur i wysokiej wilgotności ważne, by wykonawca sprawdził temperaturę punktu rosy (czyli takich warunków, przy których wilgoć może wykroplić się na podłożu) – podczas nakładania posadzek żywicznych minimalna temperatura podłoża powinna być o 3°C wyższa od temperatury punktu rosy. Minimalna temperatura otoczenia i podłoża podczas prac to w zależności od użytych produktów 8 lub 10°C (dlatego nakładanie żywic na zewnątrz w warunkach jesienno-zimowych ze względu na warunki pogodowe jest bardzo trudne);
- bardzo ważna jest aklimatyzacja żywic przed nanoszeniem (czyli przechowywanie w warunkach odpowiedniej temperatury, najlepiej pokojowej);
- żywice to produkty dwuskładnikowe i bardzo ważne są proporcje mieszania. Produkty są dostarczane w odpowiednich proporcjach, dlatego najlepiej mieszać całe opakowanie. Jeżeli wykonawca zdecyduje się na użycie mniejszej ilości żywicy, powinien za pomocą wagi odważyć składniki w odpowiednich proporcjach;
- mieszanie powinno być wykonane za pomocą mieszadeł wolnoobrotowych, tak aby nie napowietrzyć przygotowywanego produktu;
- podczas układania żywicę rozlewa się na podłożu i rozkłada odpowiednimi narzędziami (żywica po rozpoczęciu reakcji może ulec znacznemu podgrzaniu w opakowaniu, jeżeli jej nie wylejemy, co znacznie skraca czas na rozłożenie powłoki, albo to wręcz uniemożliwia);
- przy rozkładaniu kilku warstw żywic ważne są odpowiednie odstępy czasowe (z reguły 12-24 godz.), jeżeli nakładanie następnej warstwy odbędzie po zbyt długim czasie, przyczepność pomiędzy warstwami będzie niższa lub wręcz może być konieczne matowienie i uszorstnienie podłoża.
Wojciech Tatara, WEBER
