Pora na lekki taras

Taki taras można wykonać na kilka sposobów. W najpopularniejszej wersji układa się go bezpośrednio na gruncie. Wówczas woda opadowa przesącza się przez piasek lub kruszywo wypełniające spoiny posadzki. Najwięcej wody opadowej wnika w powierzchnie wyłożone elementami, między którymi jest ułożony żwir lub zasiana trawa.

Mniej wsiąka w posadzkę z drobnej kostki brukowej bądź bruk z cegieł klinkierowych. Jeszcze mniej przesącza się między krawędziami dużych płyt, na przykład betonowych.

Innym rozwiązaniem umożliwiającym przepływ wody i powietrza jest taras wentylowany, czyli nieco odsunięty od podłoża. Typowy taras tego rodzaju to konstrukcja drewniana (lub stalowa) oparta na słupkach i wykończona na przykład deskami. Woda spływa na grunt pod tarasem między szparami desek. Zamiast na słupkach można oprzeć belki na wspornikach z wytrzymałego tworzywa ustawionych na betonowych podkładkach. Jeszcze inny sposób budowy tarasu wentylowanego polega na wykorzystaniu wsporników pod pojedyncze elementy posadzki, na przykład duże płyty albo kwadraty zbite z desek. Przystosowane do tego wsporniki można też zastąpić na przykład woreczkami z zaprawą. Wystarczy oprzeć na nich płyty i wypoziomować je. Wówczas budowa tarasu jest nie tylko ekspresowa, ale też bardzo tania.

Równy i mocny

Posadzka tarasu powinna być równa i nie mieć zagłębień. Jeśli więc zdecydowaliśmy się na taras na gruncie, musimy zastąpić betonową płytę mocną nośną podbudową, która nie zapadnie się pod wpływem obciążeń. Inaczej nawierzchnia może się na części powierzchni z czasem zagłębić, a duże płyty mogą nawet popękać.

Podbudowę pod taras, niezależnie od planowanej nawierzchni, wykonuje się w podobny sposób – ubijając mocno jej warstwy. Grubość i rodzaj warstw zależą natomiast od warunków gruntowych. W przypadku gruntu nieprzepuszczalnego, wysadzinowego może się okazać, że pod właściwą podbudową należy wykonać jeszcze dodatkową warstwę drenującą, aby w zimie nie zamarzła tam woda i nie doszło do wysadzenia gruntu pod nawierzchnią.

Powierzchnię tarasu wyznacza się, wbijając paliki w miejsce narożników. Między palikami rozciąga się sznurki i wyznacza się wierzch posadzki tarasu. Musi on wypadać kilka centymetrów niżej niż drzwi tarasowe.

Z miejsca, gdzie ma się znaleźć taras, usuwa się warstwę ziemi rodzimej (humusu) do nośnego podłoża. Wyrównuje się je warstwą piasku, a następnie buduje się właściwą podbudowę.

W przypadku gruntu gliniastego pod podbudową można ułożyć geowłókninę, która zapobiegnie mieszaniu się warstw.